Bir pavyonun loş ışıkları altında, iki yabancı aynı masada buluşur.
Sevil… Hayatın acılarıyla yoğrulmuş, hem sevilmeye hem de yeniden “elma
yemeye” umutlu bir kadın.
Yaşar… Rutinine sıkışmış, hayallerini bir memur masasının çekmecesinde
unutmuş, koca bir yalanın içinde yaşamış bir adam.
Bir gecelik sohbetleri, sıradan bir karşılaşmadan öteye geçer;
hayat, sınıf, kadın olmak, aşk, yalanlar, hayaller ve pişmanlıklar üzerine bir
yüzleşmeye dönüşür.
“Pavyon”, sahnenin merkezine insanın en çıplak hâlini koyuyor.
Parıltının ardındaki karanlığı, gülüşlerin ardındaki yorgunluğu anlatıyor.
Kimi zaman hüzünlü, kimi zaman mizahi; ama her an samimi bir hikâye...
“Bazılarımızın dertleri, bazılarımızın hayalleri oluyor işte.”